به گزارش صدای خاک، شیوا زندی- خبر از جان گذشتن نوجوان ایذه ای «علی لدنی» قلب هر آدمی را متاثر و اندوهگین میکند که چنین جوانی که در شروع جوانی و شور و حال زندگی، بی تفاوت از کنار اتفاقات دور و بر نمی‌گذرد و این چنین جان خود را از دست میدهد برای نجات جان انسان دیگری.
اینکه کار این جوان فراتر از تحسین هست حرفی نیست و باید به احترام و عظمت این روح بزرگ تعظیم کرد و زانو زد. پس از این اتفاق واکنشها و بازخوردهایی که از سوی مردم و مسوولان میبینیم هم چیزی غیر از این باشد باید گفت بی انصافی به تمام است.اما یه نکته ای که اینجا فراموش شده آیا این واکنشها به خودی خود کافی ست یا اینکه میتواند اتفاقا موجب پیشامد اخباری از این دست باشد. سوال اینجاست زمان حادثه تیم عملیاتی اطفای حریق آتش نشانی چند دقیقه طول کشیده به محل حادثه برسد که این نوجوان قبل از هر اقدامی از سوی آنان دست به چنین اقدامی میزند. دوم اینکه ای کاش به این جوان و جوانان دیگر در آموزش و تحصیل بجای کتابهای تمام حرفی که هیچگونه فایده ای در زندگی برای رشد وجود ندارد اینگونه آموزشها بصورت عملی قرار داده میشد تا شاید اندک امیدی برای زندگی این جوان باقی بود و بجای بدرقه و استقبال با شکوه پیکر این عزیز، بدرقه از بیمارستان و استقبال با شکوهی میشد و مدال شجاعت به سینه این جوان آویخته میشد. ای کاش بجای این رفتار هیجانی و جوگیر ما جماعت ایرانی که همیشه هم نوش دارویمان پس از مرگ سهراب آماده است متوجه باشیم بعد از فداکاری بینظیر و غیرقابل توصیف این جوان ،با چنین رفتار هیجانی اجازه ندهیم تا جوانان دیگر اینگونه به راحتی فقط به تاریخ سپرده شوند بلکه بمانند و در کنارشان و با وجودشان باز هم چندین بار و چندین بار جان به خطر انداخته و جانی نجات دهند.بازهم پرسشم این است تیم آتش نشانی حوزه عملیاتی منطقه چه ساعتی و با چند دقیقه پس از اعلام حادثه در محل حضور داشته و امیدوارم امکانات اولیه برای مهار این چنین حادثه ای در اختیار داشته. در مورد فداکاری آتش نشانان که هیچ شکی نیست اما در مورد عدم امکاناتی که در اختیار دارند چطور آیا آنقدر تامین هستند که بتوانند فعالیت معمول و استانداردی داشته باشند؟امیدوارم در این خصوص همانگونه که مسوولان به تشریفات و ارج نهادن به این جوان در بوق و کرنا کردن،در این خصوص پاسخی که دل هر شهروندی رو اگر دچار چنین حادثه ای شود آرام کنند داشته باشند.امیدوارم هرگز چنین جوانانی را در این سرزمین آرش کمانگیر و رستم دستان از دست ندهیم.